دوست داشتن، عشق و اردات و ایمان دو روح آشنای خویشاوند است. 
دو انسانی که جز آن خمیره‌ی صمیمی و ناب و منزهی که منِ انسانی خالص هر کسی را می‌سازد، 
هیچ مصلحتی و ضرورتی آنان را به یکدیگر نمی‌پیوندد. 
پیوندی که نه طبیعت، نه خلقت، بلکه تنهایی میان دو تنهای خویشاوند، بسته است. 

دوست داشتن از عشق برتر است. 
عشق یک جوشش کور است و پیوندی از سر نابینایی؛ 
اما دوست داشتن پیوندی خودآگاه و از روی بصیرت، روشن و زلال. 

عشق بیشتر از غریزه آب می‌خورد و هرچه از غریزه سرزند بی‌ارزش است 
و دوست داشتن از روح طلوع می‌کند و تا هرجا که یک روح ارتفاع دارد دوست داشتن نیز همگام با آن اوج می‌یابد. 

عشق با شناسنامه بی‌ارتباط نیست و گذر فصل ها و عبور سال‌ها بر آن اثر می‌گذارد؛ 
اما دوست داشتن در ورای سن و زمان و مزاج زندگی می‌کند و بر آشیانه‌ی بلندش روز و روزگار را دستی نیست. 

عشق در هر رنگی و سطحی، با زیبایی محسوس، در نهان یا آشکار رابطه دارد؛ 
اما دوست داشتن چنان در روح غرق است و گیج و جذب زیبایی‌های روح که زیبایی‌های محسوس را به گونه‌ای دیگر می‌بیند. 

عشق در دریا غرق شدن است و دوست داشتن در دریا شنا کردن. 
عشق بینایی را می‌گیرد و دوست داشتن می‌دهد. 

عشق یک فریب بزرگ و قوی است و دوست داشتن یک صداقت راستین و صمیمی، بی‌انتها و مطلق. 
عشق همواره با شک‌آلوده است و دوست داشتن سراپا یقین است و شک ناپذیر. 

از عشق هرچه بیشتر می‌نوشیم، سیراب تر می‌شویم و از دوست داشتن هر چه بیشتر، تشنه تر. 
عشق هرچه دیرتر می‌پاید  کهنه تر می‌شود و دوست داشتن نوتر. 

دکتر علی شریعتی

همسفر! 
در این راه طولانی، که ما بی‌خبریم و چون باد می‌گذرد، بگذار خرده اختلاف‌هایمان باهم، باقی بماند. 
خواهش می‌کنم! مخواه که یکی شویم؛ مطلقاً یکی. 
مخواه که هرچه تو دوست داری، من همان را، به همان شدت دوست داشته باشم 
و هرچه من دوست دارم، به همان گونه، مورد دوست داشتن تو نیز باشد. 

مخواه که هر دو یک آواز را بپسندیم، یک ساز را، یک کتاب را، یک طعم را، یک رنگ را و یک شیوه‌ی نگاه کردن را. 
مخواه که انتخاب‌مان یکی باشد، سلیقه‌مان یکی و رویامان یکی. 
همسفر بودن و هم‌هدف بودن، ابداً به معنای شبیه بودن و شبیه شدن نیست 
و شبیه شدن، دال بر کمال نیست، بل دلیل توقف است. 

عزیز من!
دو نفر که سخت و بی‌حساب عاشق‌ هم‌اند و عشق، آنها را به وحدتی عاطفی رسانده است، 
واجب نیست که هر دو صدای کبک، درخت نارون، حجاب برفی قله علم کوه، رنگ سرخ و بشقاب سفالی را دوست داشته باشند!
اگر چنین حالتی پیش بیاید باید گفت که یا عاشق زائد است یا معشوق. یکی کافی است.
عشق، از خودخواهی‌ها و خودپرستی‌ها گذشتن است؛ اما این سخن به معنای تبدیل شدن به دیگری نیست.
من از عشق زمینی حرف می‌زنم که ارزش آن در «حضور» است نه در محو و نابود شدن یکی در دیگری.

عزیز من!
اگر زاویه دیدمان نسبت به چیزی یکی نیست، بگذار یکی نباشد،
بگذار فرق داشته باشیم، بگذار در عین وحدت مستقل باشیم.
بخواه که در عین یکی بودن، یکی نباشیم، بخواه که همدیگر را کامل کنیم نه ناپدید.
بگذار صبورانه و مهرمندانه در باب هرچیز که مورد اختلاف ماست بحث کنیم؛ 
اما نخواهیم که بحث، مارا به نقطه‌ی مطلقاً  واحدی برساند.

بحث باید مارا به ادراک متقابل برساند نه فنای متقابل.
بیا بحث کنیم، بیا معلوماتمان را تاخت بزنیم، بیا کلنجار برویم؛ 
اما سرانجام نخواهیم غلبه کنیم و این غلبه منجر به آن شود که تو نیز چون من بیندیشی یا به عکس.
مختصری نزدیک شدن بهتر از غرق شدن است، تفاهم بهتر از تسلیم شدن است.
من و تو حق داریم در برابر هم قد علم کنیم 
و حق داریم بسیاری از نظرات و عقاید هم را نپذیریم بی‌آنکه قصد تحقیر هم را داشته باشیم.

عزیز من!
دونیمه، زمانی به راستی یکی می‌شوند و از دو «تنها» یک «جمع کامل» می‌سازند که بتوانند کمبودهای هم را جبران کنند،
نه آنکه عین مطلق هم شوند، چیزی بر هم مضاف نکنند و مسائل خاص و تازه‌ای را پیش نکشند؛ 
پس بیا تصمیم بگیریم که هرگز عین هم نشویم.
بیا تصمیم بگیریم که حرکات‌مان، رفتارمان، حرف‌زدن‌مان و سلیقه‌مان، کاملاً یکی نشود 
و فرصت بدهیم که خرده اختلاف‌ها و حتی اختلاف‌های اساسی‌مان، باقی بماند 
و هرگز، اختلاف نظر را وسیله‌ی تهاجم قرار ندهیم…

عزیز من! بیا متفاوت باشیم!

نادر ابراهیمی

وقتی چمدانش را به قصد رفتن بست، نگفتم عزیزم این کار را نکن! نگفتم برگرد و یک بار دیگر به من فرصت بده!
وقتی پرسید دوستش دارم یا نه؟ رویم را برگرداندم. حالا او رفته و من تمام چیزهایی را که نگفتم می‌شنوم..

نگفتم عزیزم متأسفم؛ چون من هم مقصر بودم..
نگفتم اختلاف‌ها را کنار بگذاریم؛ چون تمام آنچه می‌خواهیم عشق و وفاداری و مهلت است..
گفتم اگر راهت را انتخاب کرده‌ای، من آن را سد نخواهم کرد.

حالا او رفته..
حالا او رفته و من تمام چیزهایی را که نگفتم می‌شنوم!

او را در آغوش نگرفتم و اشک‌هایش را پاک نکردم. 
نگفتم اگر تو نباشی زندگی‌ام بی‌معنی خواهد بود..

فکر می‌کردم از تمامی آن بازی‌ها خلاص خواهم شد.
اما حالا تنها کاری که می‌کنم گوش دادن به چیزهایی است که نگفتم!

نگفتم بارانی‌ات را درآر.. قهوه درست می‌کنم و با هم حرف می‌زنیم..
نگفتم جاده بیرون خانه، طولانی و خلوت و بی‌انتهاست..

گفتم موفق باشی، خدانگهدار.
او رفت و مرا تنها گذاشت تا با تمام چیزهایی که نگفتم زندگی کنم..

شل سیلور استاین

مگذار که عشق، به عادت دوست داشتن تبدیل شود!
مگذار که حتی آب دادن گل‌های باغچه، به عادت آب دادن گل‌های باغچه بدل شود!
عشق، عادت به دوست داشتن و سخت دوست داشتن دیگری نیست؛

پیوسته نو کردن خواستنی‌ست که خود پیوسته، خواهان نو شدن است و دگرگون شدن.
تازگی، ذات عشق است و طراوت، بافت عشق.
چگونه می‌شود تازگی و طراوت را از عشق گرفت و عشق همچنان عشق بماند؟
عشق، تن به فراموشی نمی‌سپارد، مگر یک بار برای همیشه.
جام بلور، تنها یک بار می‌شکند.
می‌توان شکسته‌اش را، تکه‌هایش را، نگه داشت؛
اما شکسته‌های جام، آن تکه‌های تیز برنده، دیگر جام نیست.
احتیاط باید کرد.
همه چیز کهنه می‌شود و اگر کمی کوتاهی کنیم، عشق نیز.
بهانه‌ها، جای حس عاشقانه را خوب می‌گیرند..

مهربانم، 
دیگر نگران تنهایی من نباش.. 
این روزها.. 
دل‌خوش به محبت غریبه‌ای هستم 
و فانوسی که گهگاه تو برایم روشن می‌کنی

بیاندیش به بادبادک‌های بر باد رفته
و کوکانی که پشت چراغ‌های قرمز
به جای بادبادک معصومیتشان را به باد می‌دهند

سمانه گل محمدی

هر بار رفتنی شدی، راهت‌و بستم تا نری
هر بار برگشتی به من، حس کردم از قبل دورتری 

هر بار برگشتی به من، یه زخم تازه‌تر زدی
هر بار برگشتی ولی برای رفتن اومدی 

این قدر تکرارم نکن، نذار برات عادت بشم
اگه نمی‌مونی نیا، نذار آلوده‌ت بشم 

اگه نمی‌مونی نیا، عاشق‌تر از اینم نکن
درگیر موندن نیستی، درگیر موندنم نکن 

باید من‌و به تلخی نبودنت عادت بدی
شاید فراموشت کنم، باید بهم فرصت بدی 

شعله نکش سوسو نزن، بذار خاموشت کنم
این دردو تازه‌تر نکن، شاید فراموشت کنم 

این قدر تکرارم نکن، نذار برات عادت بشم
اگه نمی‌مونی نیا، نذار آلوده‌ت بشم 

اگه نمی‌مونی نیا، عاشق‌تر از اینم نکن
درگیر موندن نیستی، درگیر موندنم نکن 

آرش محرابی

کنار تو چه آرومم، چه آرومی کنار من 
تو چشمای تو آرومه چشای بی‌قرار من 

تو می‌فهمی که خوشحالم، تو می‌فهمی دلم تنگه 
تو می‌دونی که خواب من، کدوم شب‌هاست که بی‌رنگه 

تو مثل آسمون ساده، مث پرواز آزادی 
مث دلبستگی امنی، مث لبخند آبادی 

کنار تو چه آرومم، چه آرومی کنار من 
تو چشمای تو آرومه چشای بی‌قرار من 

یه پروانه‌م که توی باد می‌خوام تو دست تو جا شم 
می‌خوام وقتی که دلگیرم، تو آغوش خودت باشم 

می‌خوام وقتی دلت تنگه غمت رو شونه‌هام باشه 
اگه اشکی تو چشماته، مسیرش گونه‌هام باشه 

کسی جز تو نمی‌تونه من‌و عاشق کنه هم‌درد 
کسی جز من نمی‌تونه تو رو عاشق کنه برگرد 

کنار تو چه آرومم، چه آرومی کنار من 
تو چشمای تو آرومه چشای بی‌قرار من 

دکتر افشین یداللهی

خط رو پیشونیم، چشمای بارونیم 
دستای لرزونم، پاهای بی‌جونم 
روح سرگردونم، گلای ایوونم 
حتا چوب سیگارم، فندک تب‌دارم 

دوست دارن برگردی 

خنده‌ی غمگینم، پلکای سنگینم 
الکل تو خون‌م، خونه‌ی زندونم 
خونه‌ی متروکم، گلای گلدونم 
بار روی دوشم، شونه‌ی داغونم 

دوست دارن برگردی 

تو آن عهدی که با من بسته بودی 
مگر بهر شکستن بسته بودی 
تو سنگین‌دل چرا از روز اول 
نگفتی دل به رفتن بسته بودی 

بغضای پنهونم، چشمای گریونم 
حال خوب و بدم‌و به چشات مدیونم 
خیلی دلتنگ توام.. 
نمی‌خوای برگردی!؟ 

محسن چاوشی

خدا رو می‌خوام نه واسه اینکه ازش چیزی بخوام
خدا رو می‌خوام نه واسه مشکل و حل غصه‌هام

خدا رو دوست دارم نه واسه‌ی جهنم و بهشت
خدا رو دوست دارم ولی نه واسه‌ی زیبا و زشت

خدا رو می‌خوام نه واسه خودم که باشم یا برم
خدا رو می‌خوام نه واسه روزای تلخ آخرم

خدا رو می‌خوام نه واسه سکه و سکوی و مقام
خدا رو می‌خوام که فقط تو رو نگه داره برام

خدا رو دوست دارم واسه اینکه تو رو بهم داده
خدا رو دوست دارم چون عاشق بودن‌و یادم داده

خدا رو دوست دارم چون عاشقا رو خیلی دوست داره
خدا رو دوست دارم چون عاشق‌و تنها نمی‌ذاره

خدا رو دوست دارم واسه اینکه حواسش با منه
خدا رو دوست دارم آخه همیشه لبخند می‌زنه

خدا رو دوست دارم واسه اینکه من و تو با همیم
خدا رو دوست دارم که می‌دونه ما عاشق همیم

رضا صادقی